در قسمتِ عادی پرواز، دوروتی بوید، درگیر حساسیتِ پسرک خردسالش به پتوی هواپیما، صدای جری مگوایر را میشنود که کمی آنطرفتر، در قسمت فرستکلاس نشسته و برای همراهش، ماجرای خواستگاریاش از نامزدش را تعریف می‌کند. حسرتی عمیق و علاقهای دستنیافتنی، در نگاه و صورت دوروتی که نیمخیز شده تا چیزی از این رویا را، تصویری که مردی که از دور تحسینش می‌کند ساخته، از دست ندهد، موج میزند. وقتی که جری، غافل از گوش و نگاه و حواسی که بیشتر از هر چیزی در دنیا، روی او متمرکز شده، ترسیم رویا را به پایان میرساند، دوروتی صاف مینشیند و رو به پسرش میگوید: قبلاها، فقط غذاش بهتر بود. الان زندگی آدمهاش هم بهتره. و در این جمله که با لحنی عادی ادا شده، حسرت و تلخی عمیق نهفته است. حقیقتِ تلخِ معمولی بودن.
و این، گویاترین صحنه برای معرفی وضعیت دو شخصیتِ اصلی این رمانس است. دوروتی بوید، مادرِ بیوهی جوانِ نهچندان جذابی که یکی از کارمندان رده پایین شرکت امور ورزشکاران سرشناس به نام اس ام آی هست (که چند دقیقه بعد معلوم میشود که جری قبلا هم او را دیده و حتا جزئیات پارتیشنی را که توی آن مینشیند میداند) و با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می‌کند و جری مگوایر، یکی از مدیران موفقِ برنامهی ورزشکاران آن شرکت که توانایی عجیبی در جذب آدمها و شروع روابط دارد، محبوب بین تمام اطرافیانش، با لبخندی جذاب و همیشگی در تمام صورتش.
اولین سلام، (بعد از چه مدت فقط دیدن و عبور کردن برای این یکی؟ و تماشا و مکث و تحسین کردن برای آن یکی؟) در پایانِ همین پرواز، در قسمتِ تحویل بار اتفاق میافتد و کاتالیزور... پسر کوچک دوروتی که نیروی محرکهی پیشبرد این رابطه در مراحل بعدی هم هست.
*
دوروتی، جایی از فیلم، به خواهر بزرگترش که هیچگاه دست از نگران بودن برای او و زندگیاش برنمیدارد، میگوید من پیرترین دختر بیست و ششسالهی دنیام. و این، فقط همین یک جمله و جوری و جایی که بیانش می‌کند، انگار معرفی کاملی از او به دست میدهد.
*
جری مگوایر، هر چقدر در آغاز و شکل دادنِ دوستیهای سطحی، مهارت دارد، در عمقدادن به روابطش و نگهداشتنِ آنها، ضعف دارد. او محبوبِ تمامِ همکاران و اطرافیانش است، ولی زندگی توانِ آن را دارد که با اولین اشتباه کاری او، انتشار دلنوشتهای در مورد مسئولیتِ قلبی مدیرانِ برنامه، در مقابل ورزشکارانی که مسئولیتشان را برعهده دارند، برای انسانتر بودن، تمامِ اینها را از او بگیرد. هیچکدام از دوستان و همکارانش، با وجود تحسین او برای نوشتن آن، حاضر نیستند او را همراهی کنند، غیر از دوروتی که ناخودآگاه و بی هیچ امید و انتظاری، به این مرد غیرقابلِ دسترسِ فرستکلاسنشین، خیلی ساده، دل بسته است. همانطور که یک نفر ممکن است به یک هنرپیشه دل ببندد و تحسینش کند و آرزوی ناممکنش را جایی در ناخودآگاه در سر بپروراند. دوروتی، وقتی که بدون فکر و سنجیدنِ هیچچیزی، قبول می‌کند که همراه جری شود، حتما فقط به امکانی که این تصمیم برای نزدیکتر شدن به او، به رویا، در اختیارش میگذاشته، فکر میکرده. نه به تمام هزینههای زندگی، هزینهی بیمهی درمانی پسرش و... هر چیز مهمِ دیگری.
در شرایطی که نامزد جری، با فکر و سنجیدنِ همهچیز، به سرعت او را ترک می‌کند.
*
راد تیدول، ورزشکار سیاهپوستِمغرور و کلهشقی که از دوران اوجش فاصله گرفته و در موقعیت فعلی درجا میزند و خریداری ندارد و بیش از هر چیزی در دنیا، عاشق خانوادهاش است، طی یک صحنهی نفسگیر، انتخاب می‌کند که همراه جری مگوایر بماند، اگر جری قول میدهد که او را (خانوادهی او را) به پول برساند! فیلم پر است از صحنهی تقابلِ جری مگوایر با راد تیدول، رقبا، درگیری، اضطراب، تلاش، شکست و...
*
تنها لحظاتِ آرامِ زندگی جری، آن وقتهایی هستند که دوروتی حضور دارد. دوروتی که در اولین قرارش با جری، به او میگوید بیا غم و غصههایمان را برای هم تعریف نکنیم... که عشق شاید کار سختی نباشد. زنی که جری، فقط وفاداریاش را میبیند، نه عشقش را. و یکبار، یکلحظه، تحتِ تاثیر همان وفاداری او، به خاطرِ حسِ مسئولیت در قبالِ او، به او پیشنهاد ازدواج میدهد. پیشنهادی که دوروتی در قبولش لحظهای تردید نمیکند. مگر میشود که بکند. مردِ رویاهایش! پیشنهادی که جز دوروتی و پسرش، هیچکسی را خوشحال و راضی نمیکند. حتا خود جری را که خیلی زود متوجه عواقبِ تصمیم ناگهانی و نسنجیدهاش میشود.
دوروتی هم البته، خیلی زود متوجه اشتباهش میشود. جایی که به جری اعتراف می‌کند که به خاطر خودخواهی خودش، او را به طرف چنین پیشنهادی سوق داده است... یا به عبارت دقیقتر، از سوق دادنِ او به این سمت، جلوگیری نکرده است و حالا، حاضر است خودش را از زندگی جری کنار بکشد. هر چند که بعد در جمعِ دوستانِ مطلقهی خواهرش میگوید که اگرچه مردها دشمن هستند، ولی با این وجود، او این دشمن را دوست دارد.
این رها کردن، شاید بهترین تصمیمی بود که دوروتی گرفت. که گاهی باید چیزهایی را که میخواهی، رها کنی. که اگر باز به سمتِ تو بازگشتند، مال تو بودهاند. که اگر برنگردند... باید میرفتند.
و جری، باز میگردد... اینبار، با قلبش... وقتی که وسطِ هیاهوی موفقیت، با تمام وجودش حس می‌کند که چقدر دوروتی را کم دارد. وقتی که هر چه منتظر است، آن کسی که باید، تماس نمیگیرد!
و با آن سخنرانی پایانیاش، لبخند و اشک را به چشمانِ دوروتی و جمعِ زنانِ ناامید و افسردهی نشیمنِ خواهرش... و لبخند را به مایِ تماشاگر، هدیه می‌کند.
Jerry Maguire را کامرون کرو، در سال 1996 با بازی تام کروز، رنه زلوگر (که با این فیلم ستاره شد) و کوبا گودینگ جونیور، کارگردانی کرد.
*
دیالوگ:
شاید حرف من رو باور نکنید... نبوغ همهجا ریخته ولی تا بیاد به مرحلهی حرفهای برسه عین پاپکورنی که بو میدن، بعضیها باز میشن... بعضیهام باز نمیشن.
*
من اونیام که شما معمولا نمیبینینش.
*
جری مگوایر: اگر اینجا قراره اتفاقی بیفته، پس بذار همین جا اتفاق بیفته.
من نمیذارم از شر من خلاص بشی. چطوره؟
این قبلا یه جورایی تخصص من بود. من توی اتاق نشیمن خیلی خوب بودم. اونا من رو فرستادن اون تو، و اون تو تنها بودم. ولی حالا، من فقط... نمیدونم... اما امشب... پروژهی کوچیکمون، مشارکتمون... یک شب فراموش نشدنی داشت... یه شب خیلی خیلی بزرگ. اما هنوز کامل نشده. کاملا به اونجایی نرسیده که همه چی تقریبا کامل بشه. چون من نتونستم این شادی رو با تو قسمت کنم. من نتونستم صدای تو رو بشنوم... یا با تو بهش بخندم. من دلم تنگ... من دلم برای همسرم تنگ شده... ما تو دنیایی پر از بدبینی زندگی میکنیم. دنیایی پر از بدبینی... و همهش توی کارهامون به فکر چشم و همچشمی هستیم... من عاشقتم. تو من رو کامل میکنی. من فقط...
دوروتی: ساکت شو... فقط ساکت شو... تو منو با همون سلام اول مال خودت کردی...
+ جملههای ایتالیک توی دیالوگ بالا، بخشهایی از «گزارش کار»ی هست که جری اول فیلم نوشت. که کل زندگیاش را تغییر داد.
* از دیالوگهای فیلم.
