تو من را با همان سلام اول مال خودت کردی*

در قسمتِ عادی پرواز، دوروتی بوید، درگیر حساسیتِ پسرک خردسالش به پتوی هواپیما، صدای جری مگوایر را می‎شنود که کمی آن‎طرف‎تر، در قسمت فرست‎کلاس نشسته و برای همراهش، ماجرای خواستگاری‎اش از نامزدش را تعریف می‎کند. حسرتی عمیق و علاقه‎‎ای دست‎نیافتنی، در نگاه و صورت دوروتی که نیم‎خیز شده تا چیزی از این رویا را، تصویری که مردی که از دور تحسینش می‎کند ساخته، از دست ندهد، موج می‎زند. وقتی که جری، غافل از گوش و نگاه و حواسی که بیشتر از هر چیزی در دنیا، روی او متمرکز شده، ترسیم رویا را به پایان می‎رساند، دوروتی صاف می‎نشیند و رو به پسرش می‎گوید: قبلاها، فقط غذاش بهتر بود. الان زندگی آدم‎هاش هم بهتره. و در این جمله‎ که با لحنی عادی ادا شده، حسرت و تلخی عمیق نهفته است. حقیقتِ تلخِ معمولی بودن.

و این، گویاترین صحنه‎ برای معرفی وضعیت دو شخصیتِ اصلی این رمانس است. دوروتی بوید، مادرِ بیوه‎ی جوانِ نه‎چندان جذابی که یکی از کارمندان رده پایین شرکت امور ورزشکاران سرشناس به نام اس ام آی هست (که چند دقیقه بعد معلوم می‎شود که جری قبلا هم او را دیده و حتا جزئیات پارتیشنی را که توی آن می‎نشیند می‎داند) و با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می‎کند و جری مگوایر، یکی از مدیران موفقِ برنامه‎‎ی ورزشکاران آن شرکت که توانایی عجیبی در جذب آدم‎ها و شروع روابط دارد، محبوب بین تمام اطرافیانش، با لبخندی جذاب و همیشگی در تمام صورتش.

اولین سلام، (بعد از چه مدت فقط دیدن و عبور کردن برای این یکی؟ و تماشا و مکث و تحسین کردن برای آن یکی؟) در پایانِ همین پرواز، در قسمتِ تحویل بار اتفاق می‎افتد و کاتالیزور... پسر کوچک دوروتی که نیروی محرکه‎ی پیشبرد این رابطه در مراحل بعدی هم هست.

*

دوروتی، جایی از فیلم، به خواهر بزرگ‎ترش که هیچ‎گاه دست از نگران بودن برای او و زندگی‎اش برنمی‎دارد، می‎گوید من پیرترین دختر بیست و شش‌ساله‎ی دنیام. و این، فقط همین یک جمله و جوری و جایی که بیانش می‎کند، انگار معرفی کاملی از او به دست می‎دهد.

*

جری مگوایر، هر چقدر در آغاز و شکل دادنِ دوستی‎های سطحی، مهارت دارد، در عمق‎دادن به روابطش و نگه‎داشتنِ آن‎ها، ضعف دارد. او محبوبِ تمامِ همکاران و اطرافیانش است، ولی زندگی توانِ آن را دارد که با اولین اشتباه کاری او، انتشار دل‎نوشته‎ای در مورد مسئولیتِ قلبی مدیرانِ برنامه، در مقابل ورزشکارانی که مسئولیت‎شان را برعهده دارند، برای انسان‎تر بودن، تمامِ این‎ها را از او بگیرد. هیچ‎کدام از دوستان و همکارانش،‌ با وجود تحسین او برای نوشتن آن، حاضر نیستند او را همراهی کنند، غیر از دوروتی که ناخودآگاه و بی هیچ امید و انتظاری، به این مرد غیرقابلِ دسترسِ فرست‎کلاس‎نشین، خیلی ساده، دل بسته است. همان‎طور که یک نفر ممکن است به یک هنرپیشه دل ببندد و تحسینش کند و آرزوی ناممکنش را جایی در ناخودآگاه در سر بپروراند. دوروتی، وقتی که بدون فکر و سنجیدنِ هیچ‎چیزی، قبول می‎کند که همراه جری شود، حتما فقط به امکانی که این تصمیم برای نزدیک‎تر شدن به او، به رویا، در اختیارش می‎گذاشته، فکر می‎کرده. نه به تمام هزینه‎های زندگی، هزینه‎ی بیمه‎ی درمانی پسرش و... هر چیز مهمِ دیگری.

در شرایطی که نامزد جری، با فکر و سنجیدنِ همه‎چیز، به سرعت او را ترک می‎کند.

*

راد تیدول، ورزشکار سیاه‎پوستِ‌مغرور و کله‎شقی که از دوران اوجش فاصله گرفته و در موقعیت فعلی درجا می‎زند و خریداری ندارد و بیش از هر چیزی در دنیا، عاشق خانواده‎اش است، طی یک صحنه‎ی نفس‎گیر، انتخاب می‎کند که همراه جری مگوایر بماند، اگر جری قول می‎دهد که او را (خانواده‎ی او را) به پول برساند! فیلم پر است از صحنه‎ی تقابلِ جری مگوایر با راد تیدول، رقبا، درگیری، اضطراب، تلاش، شکست و...

*

تنها لحظاتِ آرامِ زندگی جری، آن‎ وقت‎هایی هستند که دوروتی حضور دارد. دوروتی که در اولین قرارش با جری، به او می‎گوید بیا غم و غصه‎های‎مان را برای هم تعریف نکنیم... که عشق شاید کار سختی نباشد. زنی که جری، فقط وفاداری‎اش را می‎بیند، نه عشقش را. و یک‎بار، یک‎لحظه، تحتِ تاثیر همان وفاداری او، به خاطرِ حسِ مسئولیت در قبالِ او، به او پیشنهاد ازدواج می‎دهد. پیشنهادی که دوروتی در قبولش لحظه‎ای تردید نمی‎کند. مگر می‎شود که بکند. مردِ رویاهایش! پیشنهادی که جز دوروتی و پسرش، هیچ‎کسی را خوشحال و راضی نمی‎کند. حتا خود جری را که خیلی زود متوجه عواقبِ تصمیم ناگهانی و نسنجیده‎اش می‎شود.

دوروتی هم البته، خیلی زود متوجه اشتباهش می‎شود. جایی که به جری اعتراف می‎کند که به خاطر خودخواهی خودش، او را به طرف چنین پیشنهادی سوق داده است... یا به عبارت دقیق‎تر،‌ از سوق دادنِ او به این سمت، جلوگیری نکرده است و حالا، حاضر است خودش را از زندگی جری کنار بکشد. هر چند که بعد در جمعِ دوستانِ مطلقه‎ی خواهرش می‎گوید که اگرچه مردها دشمن هستند، ولی با این وجود، او این دشمن را دوست دارد.

این رها کردن، شاید بهترین تصمیمی بود که دوروتی گرفت. که گاهی باید چیزهایی را که می‎خواهی، رها کنی. که اگر باز به سمتِ تو بازگشتند، مال تو بوده‎اند. که اگر برنگردند... باید می‎رفتند.

و جری، باز می‎گردد... این‎بار، با قلبش... وقتی که وسطِ هیاهوی موفقیت، با تمام وجودش حس می‎کند که چقدر دوروتی را کم دارد. وقتی که هر چه منتظر است، آن کسی که باید، تماس نمی‎گیرد!

و با آن سخنرانی پایانی‎اش، لبخند و اشک را به چشمانِ دوروتی و جمعِ زنانِ ناامید و افسرده‎ی نشیمنِ خواهرش... و لبخند را به مایِ تماشاگر، هدیه می‎کند.

Jerry Maguire را کامرون کرو، در سال 1996 با بازی تام کروز، رنه زلوگر (که با این فیلم ستاره شد) و کوبا گودینگ جونیور، کارگردانی کرد.

*

دیالوگ:

شاید حرف من رو باور نکنید... نبوغ همه‎جا ریخته ولی تا بیاد به مرحله‎ی حرفه‎ای برسه عین پاپ‎کورنی که بو می‎دن، بعضی‎ها باز می‎شن... بعضی‎هام باز نمی‎شن.

*

من اونی‎ام که شما معمولا نمی‎بینینش.

*

 

جری مگوایر: اگر اینجا قراره اتفاقی بیفته، پس بذار همین جا اتفاق بیفته.

من نمی‎ذارم از شر من خلاص بشی. چطوره؟

این قبلا یه جورایی تخصص من بود. من توی اتاق نشیمن خیلی خوب بودم. اونا من رو فرستادن اون تو، و اون تو تنها بودم. ولی حالا، من فقط... نمی‎دونم... اما امشب... پروژه‎ی کوچیکمون، مشارکتمون... یک شب فراموش نشدنی داشت... یه شب خیلی خیلی بزرگ. اما هنوز کامل نشده. کاملا به اون‎جایی نرسیده که همه چی تقریبا کامل بشه. چون من نتونستم این شادی رو با تو قسمت کنم. من نتونستم صدای تو رو بشنوم... یا با تو بهش بخندم. من دلم تنگ... من دلم برای همسرم تنگ شده... ما تو دنیایی پر از بدبینی زندگی می‎کنیم. دنیایی پر از بدبینی... و همه‎ش توی کارهامون به فکر چشم و هم‎چشمی هستیم... من عاشقتم. تو من رو کامل می‎کنی. من فقط...

دوروتی: ساکت شو... فقط ساکت شو... تو منو با همون سلام اول مال خودت کردی...

+ جمله‎های ایتالیک توی دیالوگ بالا، بخش‎هایی از «گزارش کار»ی هست که جری اول فیلم نوشت. که کل زندگی‎اش را تغییر داد.

 

* از دیالوگ‎های فیلم.